و شاید بهترین سخن،سخن معلم شهید همه ی ما،دکتر علی شریعتی باشه، که فرمود:

و تو ای آموزگار بزرگ درس های شگفت من!ای که دست کینه توز مرگ - در آن حال که عطش ام به نوشیدن جرعه هایی که از چشمه ی جاوید درون پراز عجایب ات،در پیمانه های زرین کلمات ات می ریختی،مرا بی تاب کرده بود – در این کویر سوخته ی پرهول،تنها رها کرد.

ای که به من آموختی،که عشقی فراتر از انسان،و فروتر از خدا نیز هست؛و آن «دوست داشتن» است.

و من در آن تیغه ی مرموز و ناپیدای نگاه تو، که از عمق چشمان پرغوغایت،آن من_ِ پنهان شده در عمق خویشتنم را خبر می کرد،و در گوش اش قصه های آشنایی می سرود،خواندم که تو نیز،ای «در وطن خویش غریب»، هم وطن منی،و ما ساکنان سرزمین دیگریم،و بیهوده اینجا آمده ایم.و همچون مرغان ناتوانی،توفان دیوانه ی عدم،تورا در زیر این سقف ساده ی بسیار نقش،بیگانه افکنده است.

و اکنون،تو با مرگ رفته یی؛و من،اینجا،تنها به این امید دم می زنم،که با هر«نفس»،«گامی» به تو نزدیکتر می شوم و....
....این زندگی من است!

و حقیقتا حرف دل من نیز همین است،ای بزرگ آموزگارمن، آقای سالاریان عزیزم

تا همیشه شاگردت میمانم

خدایت بیامرزد