بی مهر رخت روز مرا نور نمانده است                                       

 وز عمر مرا جز شب دیجور نمانده ست

هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم                                           

دور از رخ تو چشم مرا نور نمانده ست

میرفت خیال تو ز چشم من و میگفت                                          

هیهات از این گوشه که معمور نمانده ست

صبر است مرا چاره هجران تو،لیکن                                          

چون صیر توان کرد که مقدور نمانده ست

در هجر تو گر چشم مرا آب روانست                                          

 گو خون جگر ریز که معذور نمانده ست

نمی دونم چرا،اما ظاهرا همیشه باید یکی از عزیزانمون رو از دست بدیم،تا بعد درد فراقش رو حس کنیم و ارزششو حس کنیم؛ هنوزم شکه ام،انگار یه خوابه،یه خواب دهشتناک،که هرچی خودمو به در و دیوار میزنم تا بیدار شم؛نمیشه......

آقای سالاریان،معلم عزیز و بزرگوارم،مردی بود که به من و تمام بچه های کلاس چیزهایی رو یاد داد که معلوم نیست اگر او نبود،چند سال باید برای به دست آوردنشون تلاش میکردیم و به چه جاهایی که نمی رفتیم....

نمی دونم چی بگم....یکی رو روز یکشنبه ببینی و روز چهارشنبه بهت بگن تو سقوط هواپیمای لعنتی که هیچ مسئولی نگفت چه قدر از تاریخ مصرفش گذشته بود.......

خدایا بسه دیگه.... بسه.....این ملت چه گناهی دارن که باید چوب اشتباه بعضی از آقایون رو بخورن،الان چند ساله که هیج جای دنیا از این هواپیماهای توپولف استفاده هم نمیشه....ولی بازم....طبق معمول............