تا حالا از خودتوون پرسیدین

چرا تو نسل ما اینقدر اعتماد کردن سخت شده
چرا همش باید اضطراب و دلهره داشته باشی از اینکه بهترین و عزیزترین کسی که داری توو این عصر به اصطلاح متمدن و پیشرفته ، یهو ، ولت کنه به امون خدا (چرا میگن امون خدا؟ مگه اسم این اتفاق رو میشه گذاشت در امان خدا بودن....مهم نیست ....مثل بقیه چیزای دنیای ما)
چرا .... تقصیر با کیه؟
اصلا ما چرا همیشه دنبال مقصر میگردیم؟
چرا یاد نگرفتیم یا بهمون یاد ندادن برا یه بار هم که شده به فکر راه حل باشیم؟
حالا به نظر تو (به قول دوستان آژانش انرژی اتمی)اعتمادسازی چه جوری باید رخ بده؟
اصلا مگه میشه رخ بده؟؟؟!!!
عادت کردیم همدیگرو با دید منفی ببینیم
عادت کردیم
(شاید هم توو این زموونه عادت درستی باشه)
یادمه .... بهش گفتم یه روزی .... یه روز خیلی دور
بهم اعتماد داری....گفت هنوز نه .... بعد از مدتی بهش گفتم حالا چی....؟
و اوون گفت:آره .... حالا دیگه اعتماد دارم
اما.....
اینقدر پرشده بودم از بی اعتمادی یا شایدم پرشده بودیم از بی اعتمادی....
که اعتماد ندارم که اوون با اعتماد گفته باشه که به من اعتماد داره
ولی....
نمیدونم....
دلم میخواست....یعنی واقعا آرزو میکردم که یه جورایی بتونم بفهمم راست میگه....یا نه
شایدم بشه گفت که وقتی میتونی بگی دوتا آدم (اصلا مهم نیست ، n تا آدم) به هم اعتماد دارن که تمام حرفای دلشون رو بهم بزنن ، تمام حرفایی رو که فقط و فقط بتونن یا میتونن به اون یکی بزنن

شاید .... فعلا فقط بتونم یا بتونیم به اوون بالا بالایی اعتماد کنی....فقط اوون
شاید هم بالاخره اوضاع تغییر کرد.....