چند روزه دل دیوونه....
....میگیره همش بهونه
آتیشم میزنه هرشب....
....جای خالیت توی خونه
دل من هوا تو داره....
....دیگه طاقت نمیاره
.......
این دل همیشه گریون....
....مثل ابرای بهاره

کی تو رو....دوست داره قد یه دنیا؟؟؟؟
کی می خواد باتو باشه.... حتی تو رویا؟؟؟؟
دنبال جای پاهاته....روی شن های قشنگ و خیس دریا؟

.......
نگو که....
....رفتن تو سهم منه
دل من طاقت نداره....میشکنه
نگو که....
باید جداشیم....
نگو قسمت من و تو رفتنه....

نمیدونم حال بعد از این همه وقت باید چی صدات کنم؟

حالا دیگه واقعا ایمان  دارم به اینکه فراتر از کلماتی

اگه هزار بار بمیرم و دوباره بیام تو این زمین خاکی....

.....دلم می خواد بازم با تو (هرچند الان از هم دوریم)،به یاد تو ،به امید تو،  به عشق تو و .... زنده باشم

........با تو وصل شدم به آسمون ها

شاید بهم بخندی.....

اما تو باعث شدی که هر شب درد دوری تو رو به خدا بگم

اشکامو جلو اون بریزم

اونم حتما اشکامو بی پاسخ نمی ذاره

یادت گفتی به هر جا برسیم که خدا بخواد و صلاحه

می رسیم

....خدا همیشه برا بنده هاش بهترین ها رو می خواد

اما

دعا می کنم

صلاحمون این باشه که ........

دوستت دارم تا همیشه (ای همدم شب های تنهایی این تنهاترین تنها)

دیشب تا همیشه یادم می مونه.....

گل آفتابگردون هر روز به انتظار دیدن یاره
اما خورشید رو پوشونده ابری که تاریک و تاره
چشمای آفتابگردون،باز نگران از ابرا،داد می زنن این تنها
... طاقت دوری نداره ...
تا بشه وقتی خورشید از دل ابرا پیدا،باز کار آفتابگردون
... انتظاره،انتظاره ...
آخرش ابرا را از رو،رخ خورشید برمیدارم
توی آغوش نفس هام،عطر لبخندو میارم
واسه دیدارت همیشه،میزنم تا آسمون پل
بمون همیشه کنارم
... تویی خورشید،منم اون گل ...
... تویی خورشید،منم اون گل ...
دونه...دونه....دونه.....دونه
پاک کنیم اشکای روی گونه هارو
دونه...دونه....دونه.....دونه
پر کنیم از شادی،همه خونه ها رو
میخوام اون ابرای تیره ... که گرفتن روی خورشید ،
همه بارون بشن،اما ...
ببارن رو " گل امید "
... تا که چشمونم همیشه باشه به آسمون تو ...
... تا بمونم من همیشه ...
 ... گل آفتابگردون تو ...
چشمای آفتابگردون،باز نگران از ابرا،داد می زنن این تنها
... طاقت دوری نداره ...
تا بشه وقتی خورشید از دل ابرا پیدا،باز کار آفتابگردون
... انتظاره،انتظاره ...

تقدیم به کسی که همه ی زندگیمه
(یا بهتر بگم،"خورشیده"،اگر  که یه روز خورشید نباشه،"آفتابگردونی" هم نیست)

>>>> دوستت دارم <<<<

و شاید بهترین سخن،سخن معلم شهید همه ی ما،دکتر علی شریعتی باشه، که فرمود:

و تو ای آموزگار بزرگ درس های شگفت من!ای که دست کینه توز مرگ - در آن حال که عطش ام به نوشیدن جرعه هایی که از چشمه ی جاوید درون پراز عجایب ات،در پیمانه های زرین کلمات ات می ریختی،مرا بی تاب کرده بود – در این کویر سوخته ی پرهول،تنها رها کرد.

ای که به من آموختی،که عشقی فراتر از انسان،و فروتر از خدا نیز هست؛و آن «دوست داشتن» است.

و من در آن تیغه ی مرموز و ناپیدای نگاه تو، که از عمق چشمان پرغوغایت،آن من_ِ پنهان شده در عمق خویشتنم را خبر می کرد،و در گوش اش قصه های آشنایی می سرود،خواندم که تو نیز،ای «در وطن خویش غریب»، هم وطن منی،و ما ساکنان سرزمین دیگریم،و بیهوده اینجا آمده ایم.و همچون مرغان ناتوانی،توفان دیوانه ی عدم،تورا در زیر این سقف ساده ی بسیار نقش،بیگانه افکنده است.

و اکنون،تو با مرگ رفته یی؛و من،اینجا،تنها به این امید دم می زنم،که با هر«نفس»،«گامی» به تو نزدیکتر می شوم و....
....این زندگی من است!

و حقیقتا حرف دل من نیز همین است،ای بزرگ آموزگارمن، آقای سالاریان عزیزم

تا همیشه شاگردت میمانم

خدایت بیامرزد

بی مهر رخت روز مرا نور نمانده است                                       

 وز عمر مرا جز شب دیجور نمانده ست

هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم                                           

دور از رخ تو چشم مرا نور نمانده ست

میرفت خیال تو ز چشم من و میگفت                                          

هیهات از این گوشه که معمور نمانده ست

صبر است مرا چاره هجران تو،لیکن                                          

چون صیر توان کرد که مقدور نمانده ست

در هجر تو گر چشم مرا آب روانست                                          

 گو خون جگر ریز که معذور نمانده ست

ادامه مطلب...

ادامه مطلب...

تبریک به کسی که نمی دانم از بزرگی اش بگویم یا مردانگی، سخاوت، سکوت، مهربانی و… بسیار سخت است ...

پدرم روزت مبارک

حسین بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود....

افسوس که به جای افکارش زخم هایش را نشانمان دادند

و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند.

دکتر علی شریعتی